Ognik szkarłatny

Ognik szkarłatny (Pyracantha coccinea), to przez pewną część roku stosunkowo niepozorny krzew. Wszystko zmienia się, gdy późnym latem zaczynają dojrzewać jego owoce. Dodatkowo jest to roślina półzimozielona, co dodatkowo podnosi jego walory ozdobne. Naturalnie rośnie on na południu Europy oraz w Azji Zachodniej, jednakże w naszym regionie, jako krzew ozdobny, znany jest już od XVII wieku.

Wygląd

Ognik jest wolno rosnącym, rozłożystym krzewem, który w zależności od odmiany dorasta do 1,5-3 m oraz 1-2 m szerokości. Znane są również osobniki mierzące 4,5 metra wysokości. Na sztywnych, wyprostowanych pędach znajdują się ostre ciernie. Posiada ciemnozielone, skórzaste i błyszczące liście o karbowanych brzegach. Jest półzimozielony, co oznacza, iż w łagodne zimy (lub w miejscach osłoniętych) nie gubi liści. Po przymrozkach stają się one brązowe, a dopiero podczas większych spadków temperatury roślina je zrzuca.

Kwiaty i owoce

Kwiaty same w sobie nie stanowią wielkiej ozdoby. Pojawiają się w maju na dojrzałych pędach. Są dość niepozorne, białego koloru, licznie zebrane w baldachogrona. U niektórych odmian, jak na przykład u 'Red Cushion’ dodatkowo delikatnie pachną.

Główną ozdobą tej rośliny są kuliste owoce pojawiające się w sierpniu i pozostające na krzewie przez całą zimę, często nawet do wiosny, jeśli wcześniej nie zainteresowały się nimi ptaki. W zależności od odmiany mogą być szkarłatne (stąd nazwa gatunkowa), pomarańczowe lub żółte. Warto pamiętać, iż mimo sporej ilości przepisów w internecie, jedzone na surowo, są one lekko trujące. Warto uważać z tą rośliną, jeśli posiadamy dzieci.

Wymagania

Ogniki są niezbyt wymagającymi roślinami. Preferują stanowiska półcieniste lub słoneczne, wtedy liczniej zawiązują owoce. Roślina dość odporna na niskie temperatury, upały i zanieczyszczenie powietrza. Naturalną reakcją na mróz jest brązowienie, a później zrzucanie liści. Jeśli przemarznie, należy ją wtedy dość mocno przyciąć. Młode rośliny należy okrywać na zimę. Gleba przeciętna, ogrodowa, umiarkowanie wilgotna. W czasie suszy warto je podlewać, zwłaszcza młodsze okazy. W zasadzie najwięcej pracy jest właśnie przy młodych sadzonkach. Wraz z wiekiem rośliny nabierają odporności i stają się wytrzymalsze.

Zastosowanie

Ogniki będą dobrze się prezentować zarówno w ogrodach przydomowych, jak i zieleni miejskiej. Mogą być sadzone pojedynczo, jako solitery, oraz w grupach lub szpalerach. Dość dobrze znoszą cięcie, więc nadają się również na cięte żywopłoty, jednakże przy zbyt silnym skracaniu mogą słabiej owocować. Dzięki osiąganym dużym rozmiarom mogą skutecznie maskować nieefektowne elementy w ogrodzie, takie jak śmietniki czy kompostowniki. Z powodu cierni oraz trujących owoców należy unikać sadzenia ich w miejscu przebywania małych dzieci. Jednocześnie dzięki cierniom stanowią doskonałą przeszkodę dla psów czy kotów – można wykorzystać ten fakt podczas odgradzania się od drogi czy sąsiadów. Pojawiające się wiosną kwiaty stanowią dobry pokarm dla pszczół. Owoce zjadane są zimą przez ptaki, a ciernie zapewniają im stosunkowo bezpieczne miejsce do gniazdowania. Podsumowując, w zależności, co chcemy osiągnąć, ognik będzie albo rośliną wskazaną albo wręcz zakazaną.