Ogrody uprawne stanowiły miejsce pracy i źródło jedzenia dla klasztoru, ale również można tam było spacerować i wypoczywać. Chorzy zakonnicy dochodzili tam do zdrowia. Teren ten ogrodzony był murem. Wewnątrz uprawiano warzywa i owoce, ale również tworzono winnice, skąd pochodziły winogrona na wino oraz chmielniki, skąd pochodził chmiel na piwo.

Herbularius, albo inaczej Hortus medicus – ogrody lekarskie. Te zielniki w pewnym sensie były namiastkami pierwszych ogrodów botanicznych, gdyż rośliny tam rosnące były dokładnie opisane, głównie ze względu na swoje przeznaczenie. Sadzono tam szałwię, rutę, konwalię, miętę, rozmaryn, mieczyk, koper włoski i cząber.

Ogrody zamkowe i miejskie

Ogrody przyzamkowe były małe, wciśnięte między mur a budynek mieszkalny i zupełnie z nim niezwiązane. Ogrody poza murami stanowiły dzikie łąki kwietne, a także pola na przejażdżki konne, oraz na turnieje. Wszystko to było regularne i dość prymitywne. Nie stosowano wtedy jeszcze metalu na dużą skalę, gdyż był bardzo drogi i zastrzeżony głównie dla wojska, więc wszystkie elementy małej architektury tworzone były z kory, drewna oraz skóry, nawet miejsca do przywiązywania koni. Ogrody najczęściej pełniły funkcje użytkowe, ozdobno-użytkowe, rzadziej tylko ozdobne. Ciekawym przykładem rośliny ozdobno-użytkowej jest żywopłot z porzeczki. Pod oknami komnat tworzono Hortus conculus – mały, ozdobny, zamknięty ogród, będący namiastką raju. Znajdowały się tam róże, zioła i kwiaty, a także pergole z pnączami, fontanny i trejaże. Pojawiały ławy darniowe, będące prawdopodobnie prekursorami współczesnych skrzynek balkonowych i donic. Były to drewniane, odpowiednio wysokie skrzynie wypełnione ziemią, w których rosły kwiaty i zioła. Takie rozwiązanie miało ułatwić damom, które posiadały nieraz suknie na stelażu, wąchanie i dotykanie roślin. Nie musiały kucać czy też się schylać, co było dość kłopotliwe. Wystarczyło delikatnie się pochylić i wyciągnąć rękę. W wielu miejscach sadzono róże, jednakże nie spełniały one funkcji ozdobnej, a również użytkową. Jest to roślina, do której bardzo chętnie lgną wszelkiego rodzaju choroby i pasożyty – mszyce, czarna plamistość, mączniak. Dzięki temu stanowi świetny wskaźnik zbliżającej plagi, a co za tym idzie, ludzie mogli odpowiednio wcześnie reagować i walczyć z patogenem. Nie było wtedy środków ochrony roślin, więc stosowali bardziej naturalne sposoby, jak okadzanie dymem, czy też podlewanie roztworem z czosnku.

Elementy średniowieczne we współczesnych ogrodach

Wbrew pozorom w małej architekturze i nie tylko do dziś korzystamy z pomysłów średniowiecznych ogrodników. Zakładamy kolorowe łąki kwietne, cieszące oko barwami. Sadzimy rośliny w podniesionych donicach, które można nazwać ławami darniowymi, tyle że nie drewnianymi, chociaż i takie się spotyka, a plastikowymi czy ceramicznymi. Zaczynamy zauważać, że można łączyć przyjemne z pożytecznym i tworzymy ozdobno-użytkowe ogrody, a w nich krzewy i drzewa owocowe oraz fantazyjne odmiany warzyw. Stosujemy zbliżone do ówczesnych, bardziej ekologiczne formy ochrony roślin. Tworzymy zielniki. Dbamy o ogrody botaniczne…